Το εκθεσιακό πρόγραμμα του project space Temporary Duplex συνεχίζεται με την ομαδική έκθεση Α Generation of the ’90s σε επιμέλεια Ανδρέα Φακή, αποτελεί την έβδομη σε σειρά δράση του Φεστιβάλ Δημόσιας Τέχνης: Eπιβίωση και παρουσιάζει δυσδιάστατα και τρισδιάστατα έργα από επτά Έλληνες εικαστικούς οι οποίοι μεγάλωσαν κατά την δεκαετία του 1990 και δραστηριοποιούνται στον δημόσιο χώρο.
Οι εικαστικοί: Δημήτρης Ταξής (1983, Στέττινο), b. (1982, Aθήνα), Βασίλης Μαρκοσιάν (1980, Αθήνα), ath1281 (1983, Αθήνα), Cacao Rocks (1985, Aθήνα), Greg Papagrigoriou (1986, Αθήνα) και D! (1984, Aθήνα), συμμετέχουν με νέα έργα τους.
Επιμελητικό Κείμενο
Ο δημόσιος χώρος χαρακτηρίζεται από έναν υπερκορεσμό πληροφοριών, συμβόλων, εικόνων και κατά συνέπεια, και εννοιών· μια κατάσταση που δημιουργήθηκε σταδιακά, ξεκινώντας αρκετές δεκαετίες πριν.
Οι τρόποι επικοινωνίας όλο και διευρύνονται, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται και εναλλακτικοί τρόποι, αντικατοπτρίζοντας συχνά μια πρωτόγονη –και ενδεχομένως έμφυτη– εξωστρέφεια, η οποία πηγάζει από εκείνον που κάνει το πρώτο βήμα. Από εκείνον που ξεκινάει την όποια μορφή διαλόγου, έμμεση ή άμεση.
Με την πρόοδο της τεχνολογίας και την πάροδο του χρόνου γίνεται όλο και πιο ορατό, το πώς μια θεωρητικά απλή πράξη, περιπλέκεται όλο και περισσότερο. Εκτός μιας πιθανής προγραμματισμένης προσπάθειας, συχνά απαιτείται χρόνος αναμονής ή ακόμα και η εφαρμογή πολλαπλών μεθόδων, προκειμένου να επιτευχθεί επικοινωνία, είτε πρόκειται από άνθρωπο σε άνθρωπο, είτε από μια πολυσύνθετη οντότητα –όπως ένας οργανισμός ή μια εταιρία– προς πολλούς ανθρώπους, όπου προκύπτει και η ανάγκη να αναρριχηθεί οπτικά ή ακουστικά, πάνω από οτιδήποτε θα μπορούσε να παρεμβληθεί.
Το σκέλος αυτό αφορά και την τέχνη που συναντάμε στον δημόσιο χώρο, η οποία αποτελεί μια από τις πιο αρχέγονες μορφές επικοινωνίας και σήμερα είναι αξιοσημείωτη για το εύρος που μπορεί να έχει ως μέθοδος αλληλεπίδρασης. Μέσα από ένα έργο, ο δημιουργός εξωτερικεύει ένα μέρος των πιστεύω του, ενδεχομένως πώς νιώθει από τα ερεθίσματα που λαμβάνει ο ίδιος ως υποκειμενικότητα και από τους γύρω του. Εκκινεί έναν δημόσιο διάλογο, στον οποίο ο καθένας μπορεί να γίνει θεατής ή συνομιλητής.
Η δεκαετία του ενενήντα –με ό,τι την αποτέλεσε– συνέβαλε σημαντικά στην παιδεία των σημερινών «τριαντάριδων» εικαστικών. Οι Dukes of Hazard, το μουντιάλ του ’90, οι Prodigy, οι Spice Girls, οι Βeastie Boys, η Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή, το Μόνος στο Σπίτι, το Trainspotting, το Pulp Fiction, οι Απαράδεκτοι, το σκάνδαλο Κοσκωτά, το δίπτυχο ΠΑΣΟΚ–ΝΔ, το τσίρκο Medrano, η εποχή που η Ομόνοια αποτελούσε επιλογή για οικογενειακή έξοδο, το Game Boy, το Μega channel, τα αληθινά τρόλεϊ, η κουλτούρα του BMX και του skate, τα Wendy’s, οι τελευταίες βόλτες της Αλίκης Βουγιουκλάκη στην παραλιακή, ο απόηχος των ενεργειών της Μελίνας Μερκούρη για τα κλεμμένα μάρμαρα της Ακρόπολης, η έλευση της Rap στην Ελλάδα, το πρώτο ρεύμα των γκραφιτάδων από το εξωτερικό, τα έργα του μετρό, τα Cosmos, τα Sparvar και στη συνέχεια τα Ισπανικά Montana, το φεστιβάλ graffiti του ’98 στη μη–πεζοδρομημένη Ερμού, η περιπέτεια του Οτσαλάν, η εδραίωση της κινητής τηλεφωνίας, η έλευση του Διαδικτύου στην Ελλάδα και η άφιξη της πληροφορίας που έφτανε μέσω του Διαδικτύου, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της αισθητικής και της αντίληψης των εικαστικών, λειτουργώντας ως παραδείγματα προς μίμηση, προς αποφυγή ή ακόμα και ως παραδείγματα άνευ σημασίας.
Πρόθεσή μου δεν είναι να μετατρέψω έναν ιδιωτικό χώρο σε δημόσιο, ούτε φυσικά το να μεταφέρω κάτι από τον δρόμο σε ένα εσωτερικό περιβάλλον, αλλά να παρουσιάσω σε αυτόν τον τόσο επίκαιρο και απτό χώρο μία επιλογή έργων των εικαστικών, τα οποία βλέπω ως οπτικά αποσπάσματα που συναντώνται στον δημόσιο χώρο και με τον τρόπο τους, επιτυγχάνουν να γίνουν ορατά μέσα στο αμάλγαμα θορύβου που επικρατεί στο κορεσμένο αστικό περιβάλλον. Τα επαναλαμβανόμενα στοιχεία, η αναγνωρίσιμη τεχνοτροπία, η θεματολογία, η συγκεκριμένη χρωματική παλέτα, το λεξιλόγιο, ακόμα και το είδος των επιφανειών που επιλέγουν οι εικαστικοί, συντελούν στην επίτευξη αυτή συνθέτoντας την οπτική τους γλώσσα και καθιστώντας τον αστικό χώρο όχι μόνο ως δημόσιο, αλλά και ως προσωπικό.